روزوشب

صدای سکوت ...

باز هم می آید ... این سه نقطه بی انتها

یعنی به کجا میروند ؟ به آن سوی دنیا ؟

دیووانه ای شدم که فکری نمی کند

افسوس صدای سکوت ... باز از قلبم صدایی برخاست

تلپ تلوپ تلپ تلوپ ... نه کارش را هم خوب بلد نیست

ولی ابراز علاقه را دوست دارد ... عشق می ورزد ... احساس دارد

سنگ نیست ... عاشق عشق است ... عاشق فرشه ای پر سان ...

بازم این نقطه ها، واژگانی غیر عضو در نگاشتن

حرف میزنند از ته دل ... غم دارند

افسوس باز هم آن بر دوش من گذاشتند

وزنی به اندازه گیتی ! ولی به سبکی اشک

اشکان می آیند ... باز هم سه نقطه که حرف دارند اما سکوت کرده اند

- یعنی میاد ... نه نمی آد ... میاد ...نمیاد ...

گل پر پر شد در دستانم واژه آخر تهی گشت ... از یادم برون رفت

... باز هم این سه تا نقطه که می نالند از دردی ... صدای سکوت

چوگل زدست توجیب دریده ای دارم
چولاله دامن درخون کشیده ای دارم
به حفظ جان بلادیده سعی من بیجاستکه پاس خرمن افت رسیده ای دارم
نسیم عیش کجابشکفدبهارمرا؟
که همچولاله دل داغدیده ای دارم
مرازمردم نااهل چشم مردمی است
امیدمیوه زشاخ بریده ای دارم
کجاست عشق جگرسوزاضطراب انگیز؟
که من به سینه دل ارمیده ای دارم
صفاوگرمی جانم ازان بودکه چو شمع
شراراهی وخوناب دیده ای دارم
مراچگونه بودتاب اشنایی خلق؟
که چون رهی دل ازخودرمیده ای دارم

از زندگانیم گله دارد جوانیم

شرمنده‌ی جوانی از این زندگانیم

دارم هوای صحبت یاران رفته را

یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق

داده نوید زندگی جاودانیم

چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر

وز دور مژده‌ی جرس کاروانیم

گوش زمین به ناله‌ی من نیست آشنا

من طایر شکسته پر آسمانیم

گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند

چون میکنند با غم بی همزبانیم

ای لاله‌ی بهار جوانی که شد خزان

از داغ ماتم تو بهار جوانیم

گفتی که آتشم بنشانی، ولی چه سود

برخاستی که بر سر آتش نشانیم

شمعم گریست زار به بالین که شهریار

من نیز چون تو همدم سوز نهانیم